...

http://fizy.com/s/104ohq


çocukluğumda her yere sürüklediğim, acıkmasın diye ona mama almaya giderken kaybolduğum, hemen hemen bütün fotoğraflarımda yeri olan, sarılarak uyuduğum, dedemin hediyesi bir bebeğim vardı. öyle severdim ki onu, lisede o soğuk yatakhanede bile can yoldaşım o olmuştu. her oyuncak bebek gibi onun da bir ismi vardı ve eğer ileride bir kızım olursa ona da bebeğimin adını vermek isterdim:


zeynep...


bana "sen hiç çocuğuna isim düşünür müsün?" diye sorduğunda beğendiğim isimleri sıralarken zeynep demeyi de unutmamıştım haliyle. ardından da erkan oğur'un o çok sevdiğim türküsünü söylemiştim


zeynebim zeynebim
allı zeynebim
beş köyün içinde
şanlı zeynebim


cevabı ise tek cümlelik olmuştu


zeynep candır...


nereden bilebilirdim ki yara bandı olduğum yarayı kanattığımı?


nereden geldi bu aklıma? dün, zeynep'i buldum çocukluğumun geçtiği evde. artık tozlanmış elbisesiyle, mavi gözleriyle bana bakıyordu yüzünde o her zamanki gülümsemesiyle.


uzandım, aldım, boş gözlerle ona bakarken, hayatımın son bir kaç ayını geçirdim gözden ve sonunda sımsıkı sarıldım zeynep'e... hem zeynep'e hem de ona...