sevgili eski neredeyse sevgilim,


öncelikle seni -bir zamanlar- çok sevdiğimi belirtmek isterim. hala seviyorum ama eskisi gibi değil. çünkü şairin de dediği gibi "artık daha az seviyorum seni,,, unutur gibi, ölür gibi daha az..."


her konuşmamızda biraz daha bağlanıyorum hayata, her konuşmamızda biraz daha kopuyorum gerçek dünyadan. "nasıl olurduk ki biz olsaydık?" diyorum. ama olamadığımızı, yavaş yavaş öldüğümüzü fark ediyorum.


arkadaşlarım bana neler olduğunu çok merak ediyorlar "neyin var k? bir durgunluk var sanki üzerinde..." bir senedir bu cümleyi duymaya öyle alıştım ki... sohbetin ortasında dalıp gidiyorum artık 


"pardon, ne demiştim en son?" he, evet hatırladım, durgunluk var üzerimde... önceden oturup saatlerce kitabıma gömülebilirken artık 10 sayfadan fazla okuyamıyorum, mutlaka bir yerden çıkıp geliyor hayalin çünkü... 


ve rüyalarım... henüz yeni uyuduğumda, uykumun derininde, uykumun hafifinde ya da uyanacakken mutlaka bir yerde oluyorsun, beni ziyaret ediyorsun... gündüzleri düşünmesem de seni, geceleri yanımda oluyorsun... uyandığımda elimde kalan ise koca bir hiç...


özlüyorum seni eski zaman gözleri yalnız gibi, ağaçlar gibi olan adam... artık daha az sevsem de çok özlüyorum...