sevgili arsız ölüm

azrail mesaideyken daha bir üzücü oluyorsun sevgili ölüm. sen de sevgilisin, tamam, ama senden çok sevdiklerimi benden aldığında nedense bir garip hisse boğuyorsun beni... 


ilk tanışmamız nişanlımı elimden almanla olmuştu. nişanlımdı, çünkü kulaklarımı delmeye götürdüğünde beni ikna edebilmek için bir de yüzük almak zorunda kalmıştı bana ve şakacı mizacıyla "ben sana yüzük aldım ya, nişanlandık şimdi biz!" diyerek nişanlım olmuştu, oyun arkadaşımdı, çünkü annemin evde olmadığı soğuk ve karanlık kış günlerinde benimle evcilik oynardı. dedemdi o benim... ve onu benden aldığın zaman, o kadar boşluğa düşer gibi olmuştum ki, beş yaşındaki aklımda oturup dua etmiştim yaratıcıya bir an önce mahşer günü gelsin diye. - demek ki kıyameti mahşer sanıyormuşum. -


daha sonra uzun bir süre kendini unutturdun bana. karşı komşumuzu ziyarete geldiğini öğle yemeği için eve geldiğimde öğrendim. artık baharda üzerine pudra şekeri dökülmüş kocaman çilekler yoktu demek... ve olmayacak bir diğer şey de zehra teyzemdi...


büyükbabamı yanına aldın sonra bir ramazan günü...


ama en acısı ne oldu biliyor musun sevgili arsız ölüm? büyükannemi alışın... gurbete ilk çıkışımdan hemen önce, elini öptüğümde onu son kez gördüğümü bilememiştim -doğal olarak-, ve bilseydim de terk eder miydim evimi okulum için, gider miydim gurbet ele bilemiyorum.


o günden sonra sevgili ölüm, evimden her ayrılışımda içimi bir korku kapladı, annemi, ananemi, sevdiklerimi ya bir daha göremezsem diye, ya onlar beni bir daha göremezse diye... 


tam geçtiğimiz hafta, şu an oturduğum yerde oturarak sohbet ettiğimiz komşumu da yanı başına alman yine hortlattı korkularımı... 


böyle hatırlatmasan diyorum kendini...


*başlık için tıktık