inanıyorum ki

hümanizmden kırılacağım bu gidişle. ölümüm hümanizmden de olabilir. insanlara sonsuz bir sevginin yanında güven de duyuyorum.

şimdi sizlere hiç "bi çok kazık yedim bu dünyada. güvenmeyeceksin kardeşim!" muhabbeti yapmayacağım. sonuçta hepimiz biliyoruz ki güven olmadan bi boka benzemiyor insan ilişkileri. az ya da çok bi şekilde güveniyoruz bi şeyler paylaşıyoruz insanlarla. sonuçta insan ilişkilerinin kökeni güven di mi ama.

neyse

geçen gün bana "din" dersi vermeye çalışan bir yine derin düşüncelere dalmama neden oldu.

her hangi bir insana madden ya da manen zarar vermek ya da kalp kırmak içkiden daha mı büyük bir günah?

inanıyorum ki "iyi bir insan" olursam ve "inanırsam" içkime ve diğer çeşitli günahlarıma rağmen bir gün affedilerek o cennet bahçelerinde gezintiye çıkabileceğim.

inanıyorum işte...