365 gün 6 saat

ilkokul yıllarım gayet güzel geçmişti. okula okuma yazma bilerek gittiğim için öğretmenin tahtaya çizdiği çubukları rahatlıkla yapıyor, okuma yarışlarında hep birinci oluyor, doğal olarak da kitaplardaki parçaları içimizden okumamız için verdiği süreyi çabucak kullanıp geri kalan zamanda da silgi tozundan hamur yapıyordum.

her şey ilkokul öğretmenimin "zaman" kavramını anlatmaya başladığı gün değişti. ilk önce bir günün 24 saat olduğunu söyledi. ondan sonra da "bir yıl 365 gün 6 saattir" dedi. anlamamıştım! ilk defa öğretmenimin söylediği bir şeyi anlamamıştım!

"bir gün 24 saat ise 365 gün nasıl 6 saate sığar!"

biraz düşündüm olmadı. bi kaç matematiksel basit işlem yapayım dedim, yine olmadı. gittim ve öğretmenime sordum:

- örtmenim şimdi siz bizee... bir yııl... aman işte bir güün 24 saat diyosunuz yaaa

- evet karılıksız. bir gün 24 saattir.

- amaa ööreetmenim... siiiz... bizee... bir yıl 365gün 6 saattir de diyosuunuuz.

- evet kızım öyle

- amaaa... örtmeniiim. 365 gün 6 saate nası sığaaar?

- kızım git yerine otur problem çözücez şimdi. hadi yavrucum.

kafamda koccaman bir soru işareti ile yerime döndüm ve o soruyu bir daha hiç bir öğretmenime sormadım.

geçtiğimiz yıl belediye otobüsünde evime doğru giderken aniden kafamda bir ampul yandı. bir yıl "365 gün 6 saat" değil "365 gün VE 6 saat"ti! artık yılı yapan o 6 saatlerdi!

ufacık bir ifade eksikliği ömrümün tam 13 senesi boyunca kafamı kurcalamıştı. kooskoca 13 sene boyunca bilinçaltım, benden habersiz bir şekilde bu soruyu ve sorunu çözmeye çalışmış ve hiç ummadığım bir anda ortaya çıkarak beni mutlu etmişti.

bi kaç arkadaşıma bu durumu anlattığımda "salak! yeni mi fark ettin!" dediler. "evet" dedim "yeni fark ettim"