şair burada ne demek istemiş?

sevmezdim ben bu lafı lisedeyken. çünkü bu sözle ilk olarak bir edebiyat sınavında karşılaşmıştım ve ne demek istediğini anlamaya çalıştığımız şair özdemir asaf'tı şiir ise şuydu:

Çağırdım geldiler 
Oturmasalar ölürdüm 
Oturdular öldüm. 
Anlamadılar.

okuyorum, okuyorum, bir sürü yorum yapıyorum kafamdan ama o "mutlak doğru"yu arıyorum, bulamıyorum. hani şu edebiyat öğretmenlerinin tam not verdiği cins bi şey işte.

sevmedim o nedenle bu soruyu hiç. ama edebiyata tutkulu bir şekilde aşıktım. attila ilhan'ı, nazım hikmet'i, gülten akın'ı, edip cansever'i, necip fazıl'ı -kısaca kelimelerin efendilerini- o kadar çok seviyordum ki her duruma uygun bir şiirim dörtlüğüm vardı. 

sözcükler bildiğim sözcüklerdi, diş diyordu, tırnak diyordu, mendil diyordu mesela. "bir mendil neden kanar" diye soruyordu. "acaba kan mı ağlıyor?" diyordum. sonra "insan yaşadığı yere benzer diyordu. "demek ki memleketinden uzakta. o kadar çok özlemiş ki artık kan ağlıyor" diyordum kendi kendime. 

bir insan diş diyerek, tırnak diyerek, mendil diyerek nasıl büyüleyebilir ki birini? "ekmeği tuza banmak" normal hayatta ne ifade eder ki? tuza banılmış ekmek bi şeye benzer mi? 

bu şiir bana neyi hatırlatır, ne hissettirir, ne düşündürür? hiç kimse bunu sormadı bize. bir çoğu çoktan toprak olup gitmiş üstadların kafalarından geçenleri okutmaya çalıştılar ve zevkle şiir okuyan bir insanın en sıkıldığı dersi edebiyat yaptılar. ne kadar ironik, değil mi?

ben kendi kendime sevdim edebiyatı, şiiri. eğer vakitlerden bir nisan akşamında desem ki "bana şiirleri edebiyat öğretmenlerim sevdirdi." kooskocaman bir palavra atıyorumdur. 

okuya okuya sevdim edebiyatı, mutlak doğru olmadığını fark ettiğimde ise daha çok sevdim her şiir okuduğumda "şair burada ne demek istemiş?" değil "ben bu dizeleri okuduğumda ne hissediyorrum, ne düşünüyorum?" diye sorarak kendime...